Άρθρο του Μάριου Μάντζου για τον μαραθώνιο

 

Άρθρο του Μάριου Μάντζου για τον μαραθώνιο

 

Ο μαραθώνιος είναι πολύ πιο δύσκολος όταν μέσα από αυτόν προσπαθείς να σώσεις τον εαυτό σου, που τείνει προς εκτροχιασμό. Είναι ακόμη πιο δύσκολος όταν είσαι ο μόνος που βαθιά μέσα του το ξέρει, αλλά δεν το συνειδητοποιεί. Η συνειδητοποίηση έρχεται μόλις περνάς τη γραμμή του τερματισμού, όταν οι άμυνές σου δεν υπάρχουν πια. Ο φετινός μαραθώνιος ήταν σωματικά ο πιο άνετος που έτρεξα, αλλά ψυχικά ο πιο δύσκολος από όλους. Χαμογέλασα όσο ποτέ ξανά στο δρόμο, έκλαψα όσο ποτέ ξανά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Και ακόμη, δηλαδή.

Για αυτόν τον μαραθώνιο ίσως μία μέρα γράψω κάτι παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μεγαλύτερη ένδειξη ψυχικής δύναμης είναι τελικά το να είσαι στην πραγματικότητα αδύναμος. Και η ζωή είναι πολύ μικρή για να υποδύεσαι τον δυνατό και τον ανθεκτικό.

Δεν θέλω να μιλήσω αγωνιστικά. Θέλω μόνο να σας παραθέσω μία σειρά ανθρώπων που καταρρίπτουν την ιδέα ότι το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων αποτελεί ατομικό άθλημα. Μία τεράστια αγκαλιά, διότι ένα ευχαριστώ ποτέ δεν είναι αρκετό:

🏃 Στον προπονητή μου Iwannhs Vafeiadhs, ο οποίος πάνω από όλα μου παρέχει μοναδική ασφάλεια με την πίστη που δείχνει σε μένα, την οποία ουδέποτε είχα και ούτε έχω στον εαυτό μου. Θα σας τα πω εκτενέστερα άλλη ώρα. Το νέο ατομικό μου ρεκόρ (3:14:21) του ανήκει ολοκληρωτικά!

🍕 Στον Kostas Valouxis, που κατέστρωσε ξανά ένα στρατηγικό διατροφικό πλάνο, σεβόμενος την εμμονική μου σχέση με την πίτσα.

🧠 Στην ψυχολόγο μου Βάγια Ζιώγα, που προσπαθεί αδιάκοπα να βάλει σε μία τάξη το χάος που επικρατεί στο μυαλό μου.

💪 Στον συναθλητή μου από τους VG DISTANCE RUNNERS τον Dimitris Tiganis, που περάσαμε μαζί όλον το Γολγοθά και ο οποίος με την εμπειρία του με κράτησε σε κρίσιμες στιγμές που πήγα να απειθαρχήσω.

🔵 Στον συναθλητή μου Thomas Kostis που έδειξε απίστευτο μεγαλείο ψυχής και έφτασε ξανά από τον Μαραθώνα στο Καλλιμάρμαρο με τη φανέλα του Απόλλωνα Σμύρνης. Είμαστε όλοι υπερήφανοι για εκείνον.

🦵🏻 Στους ανθρώπους του PhysioHub και στον Στάθη Τερερέ του Απόλλωνα που επενέβησαν όταν δύο τραυματισμοί απείλησαν τη συμμετοχή και την επίδοσή μου (έκατσαν βαριά τα 30)

Αυτός ο τερματισμός είναι αφιερωμένος στον κύριο της δεύτερης φωτογραφίας, τον Vangelis Zardis, που μου άνοιξε διάπλατα, πρώτα, την πόρτα της καρδιάς του και, έπειτα, εκείνη της ρομαντικής οικογένειας του Γ.Σ.Απόλλων Σμύρνης. Δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω για όλα!

Υ.Γ.: Ο αδελφικός μου φίλος Λεωνίδας Μπαλαμής  ανέχτηκε όσο κανείς την «αθλητική ζωή» μου. Και ο τρόπος που το διαχειρίστηκε έπαιξε τον δικό του καταλυτικό ρόλο. Σε ευχαριστώ αδερφέ μου.

Υ.Γ.2: Ανυπομονώ όσο ποτέ να ξαναπάω στη Ριζούπολη