«Ο Απόλλων ήταν το σπίτι του πατέρα μου» Μια συνέντευξη του Παναγιώτη Μιχαλάκου στην επίσημη ιστοσελίδα του Γ.Σ. Απόλλωνα Σμύρνης για τον πατέρα του

 

«Ο Απόλλων ήταν το σπίτι του πατέρα μου»

Μια συνέντευξη του Παναγιώτη Μιχαλάκου στην επίσημη ιστοσελίδα του Γ.Σ. Απόλλωνα Σμύρνης για τον πατέρα του

 

Στην παραπάνω φωτογραφία  ο Παναγιώτης Μιχαλάκος, γιος του μεγάλου άσσου του Απόλλωνα Σμύρνης Μιχάλη Μιχαλάκου, διαβάζοντας τον Τύπο Εποχής. 

Φωτογράφιση: Βαγγέλης Ζαρδής.

 

Μιχαλάκος Μιχαήλ

Ψηλός και ταχύτατος επιθετικός, έπαιξε για πρώτη φορά στον αγώνα Απόλλωνα - ΑΕΚ για το Πρωτάθλημα Αθήνας στη σεζόν 1949-50  και κράτησε με επιτυχία το αριστερό άκρο της κυανόλευκης επίθεσης επί σειρά ετών.

Κλήθηκε μία φορά σε έναν ανεπίσημο αγώνα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος: 9.11.54 Αίγυπτος 1-2 στην Αθήνα.

Η τελευταία εμφάνισή του σε παιχνίδι της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» έγινε την περίοδο 1955-56 όταν αγωνίστηκε εναντίον του Εθνικού 0-2 για το Πρωτάθλημα Ελλάδας.

Είναι από τις στιγμές που το μόνο που θέλεις είναι να μη σταματήσει η κουβέντα, για να απολαύσεις το ταξίδι στη λήθη. Εμείς δεν κάναμε πολλά. Ανοίξαμε τα μικρόφωνα και δώσαμε το λόγο στον Παναγιώτη Μιχαλάκο και εκείνος έπαιξε μπάλα τόσο καλά όσο ο πατέρας του στα γήπεδα της Ελλάδας τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Ο Μιχάλης Μιχαλάκος αποτέλεσε έναν γνήσιο Απολλωνιστή που πρόσφερε μέχρι το τέλος της ζωής του 2017 όλο του το είναι στην ομάδα της καρδιάς του. Σαν ποδοσφαιριστής δεν γοητεύτηκε ποτέ από το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού. Σαν προπονητής βοήθησε τα τμήματα υποδομής του συλλόγου, ενώ ακόμη και όταν ηγείτο άλλων ομάδων, εκείνος δούλευε κρυφά για τον Απόλλωνα.

Η οικογένεια Μιχαλάκου έμεινε στην ιστορία της περιοχής για την περίφημη ταβέρνα «Μιχαλάκος» στην οδό Πατησίων. Γέννησε όμως και έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή και αληθινό Απολλωνιστή. Από τα Πατήσια μέχρι το ιστορικό παιχνίδι στη Μακρόνησο, ο λόγος στον Παναγιώτη Μιχαλάκο.

Όταν μας απέβαλαν από το σχολείο

«Εμείς μέναμε Πατήσια, στην πλατεία Καραμανλάκη, και εγώ πήγαινα σχολείο στη Λεόντειο. Στην Α’ Λυκείου τρώω μία αποβολή μαζί με άλλους τρεις συμμαθητές μου γιατί ανοίξαμε μία μπούλα. Στη Λεόντειο όμως δεν ήταν παίξε-γέλασε και οι ποινές ήταν βαριές. Και κάποια στιγμή παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα μου η μάνα ενός παιδιού και του λέει ότι θα μας διώξουν από το σχολείο. Μαθαίνω εγώ ότι την επόμενη χρονιά θα πάω σχολείο στη Λεόντειο στη Νέα Σμύρνη. Από εκεί που έπαιρνα απλά το τρόλεϊ το 13 και πήγαινα σχολείο, θα έπρεπε να περιμένω στα Πατήσια να έρχεται πούλμαν για να πηγαίνω Νέα Σμύρνη επειδή είχε Λεόντειο, γιατί ήθελε πολύ να τελειώσω ένα καλό σχολείο.

Τι είχε κάνει λοιπόν; Πήρε τηλέφωνο τον Λουκά τον Μπάρλο της ΑΕΚ, ο οποίος ήταν ένα παιδί ορφανό που τον είχε μεγαλώσει κάποιος από τους Φρερ της Λεοντείου. Τον έβαλε λοιπόν να βοηθήσει έτσι ώστε να μην αποβληθούμε από τη Λεόντειο για πάντα, τελικά σωθήκαμε όλοι μας και τελειώσαμε το σχολείο στη Νέα Σμύρνη.

Θέλω να πω ότι υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που η ιδιότητά του είτε ως ποδοσφαιριστή είτε ως προπονητή είτε ως παράγοντα μου άνοιξε πόρτες. Ήταν πάρα πολύ κοινωνικός, ήξερε πάρα πολύ κόσμο και από όλους τους κλάδους».

Ήταν μόνο Απόλλων

«Το βασικό που πρέπει να μείνει για εκείνον είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Απόλλων. Μόνο. Πάντα, ακόμα και μετά, έκανε πράγματα απλά για να βοηθήσει την ομάδα. Εγώ δεν θυμάμαι τον πατέρα μου στο σπίτι το απόγευμα να βλέπει τηλεόραση. Τον θυμάμαι στο τηλέφωνο να μιλάει με κάποιον όπως τον Παθιακάκη, τον Αλέφαντο, τον Αλαμάνο κ.α. για τον Απόλλωνα. Ακόμη και σε άλλες ομάδες που ήταν, εκείνος έφερνε παίκτες εδώ, όπως τον Ζούμα και τον Βρεττό που τους είχε στον Αχαρναϊκό ή τον Καστανό στο Χαϊδάρι.

Η ιστορία για τον πατέρα μου είναι πως ήταν μόνο Απόλλων. Τον είχα ρωτήσει «δεν σε ήθελε κανείς να πας σε άλλη ομάδα;» και εκείνος είπε «ο Ολυμπιακός με ήθελε αλλά δεν πήγα ποτέ, δεν ήθελα». Δεν ήταν άνθρωπος που θα έφευγε και ήταν και άλλα χρόνια τότε.

Τον θυμάμαι στα κάγκελα στο γήπεδο τη δεκαετία του ’80, εκεί που είναι τώρα το μπαρ. Θυμάμαι να είναι εκεί στην προθέρμανση και να εμψυχώνει τους παίκτες με τη γλώσσα της εποχής. Ήταν πάντα εδώ. Ταβέρνα-σπίτι-γήπεδο. Ερχόταν ακόμη και σε προπονήσεις. Ήταν καθαρά Απολλωνιστής.

Η μόνη άλλη ομάδα που υποστήριζε ήταν η Νιούκαστλ, που όταν ήμουν εγώ παιδί ήταν στη β’ κατηγορία και απορούσα γιατί του αρέσει. Και εκείνος μου έλεγε πως είχε φοβερή ομάδα. Και πράγματι βρήκα πριν λίγο καιρό ένα απόκομμα από εφημερίδα του 1955 που έλεγε ότι η Νιούκαστλ πήρε το Κύπελλο Αγγλίας».

Ήταν πατέρας…

«Αυτό που έχω εισπράξει από ανθρώπους όπως ο Φαμπιάτος, ο Μαυρομάτης, ο Παθιακάκης για τον πατέρα μου είναι ένας πολύ μεγάλος πατρικός σεβασμός. Ήταν ένα ψυχολόγος για τον παίκτη κα του συμπεριφερόταν σαν πατέρας. Έβγαζε στον παίκτη το φιλότιμο, κάτι που δεν υπάρχει πια.

Ο πατέρας μου όπου πήγαινε ήθελε να αφήνει έργο σαν προπονητής, όπως στην Κ19 του Απόλλωνα. Και τότε, θυμάμαι, έφερνε βιντεοκασέτες και μου έλεγε να καθόμαστε μαζί να βλέπουμε τα ματς μετά».

Τι έλεγε για τη χούντα

«Αυτό που μου έλεγε πάντα είναι ότι όλο το κακό στον Απόλλωνα το έκανε η χούντα. Τον ρωτούσα ποιους βάλανε τότε στο ΔΣ και μου έλεγε πως ήταν Απολλωνιστές αλλά χουντικοί. Και αυτό που πίστευε ο πατέρας μου ήταν ότι αυτοί που κινούσαν τα νήματα του αθλητισμού τότε ήθελαν να τον τσακίσουν τον Απόλλωνα.

Οι πιο πολλοί φίλοι του Απόλλωνα ήταν αριστεροί. Ο πατέρας μου δεν ήταν αριστερός, αλλά δεν παίζει κανένα ρόλο αυτό. Η ομάδα είχε μια καταγωγή από τη Μικρά Ασία, υπήρχε η Σμύρνη, η προσφυγιά, είναι λογικό να κουβαλάει και το αντίστοιχο υπόβαθρο. Και επειδή είναι και πιο μικρή η μάζα των οπαδών, είναι μεγαλύτερο το ποσοστό των αριστερών από τους δεξιούς, συγκριτικά με την ΑΕΚ ή τον Πανιώνιο. Και ο πατέρας μου συμμετείχε σε εκείνα τα φιλικά συμπαράστασης στη Μακρόνησο, τα οποία αποτελείωσαν και την ομάδα τότε.

Για τον Οικονόμου μου έλεγε ότι είναι τεράστιος παράγοντας, που είναι και νονός μου. Πρέπει να σας δείξω μία φωτογραφία από τη βάφτισή μου, που με κρατάει. Είναι σοβαρός και αγέλαστος ακόμη κι εκεί».

Το σπίτι του…

«Εμπλεκόταν πολύ με τα διοικητικά τη δεκαετία του ’70 και του ’80. Νομίζω ότι μαζί με έναν-δυο ακόμη βρήκαν τον Αλαμάνο και τον έφεραν στον σύλλογο σαν πρόεδρο. Τον θυμάμαι να κάνει παρέα με τον Αλαμάνο και με τον Ανδρέα Σίμο, αντιπρόεδρο τότε. Τσακωνόταν συχνά με τον Αλαμάνο και κάποια στιγμή, περίπου στο 1994, διαφώνησαν σοβαρά και δεν ξαναμίλησαν. Λόγω του χαρακτήρα του, είχε και εχθρούς και φίλους μέσα στον σύλλογο. Για τον πατέρα μου όμως ο Απόλλων ήταν η οικογένειά του. Ήταν το σπίτι του».